Didier Leemans over zijn artistieke praktijk:

Tekenen in volumes of een volumineuze tekening maken.

Sinds enkele jaren richt ik mijn onderzoek op de “menselijke aanwezigheid”, een soort evocatie van het lichaam en zijn ruimtelijke relatie die in het geheugen blijft hangen. De studie van de anatomie heeft mij in staat gesteld een heel repertoire van tekens te analyseren, te ontleden en te construeren, een soort synopsis van het lichaam waarbij het archetype van het lichaam en zijn universaliteit wordt losgemaakt van de representatie van een identiteit.

Hout in zijn modulaire materialiteit geeft me verschillende mogelijkheden: wanneer ik met een kettingzaag teken, blijft het spoor van het gereedschap achter als een trilling op het materiaal, als een litteken op een lichaam. De borstkas wordt dan een ademhaling door het benadrukken van de buik, de ribben en het borstbeen die de longen omsluiten.

Ik open de binnenruimte van de boom, de stam wordt een lichaam, ik combineer verschillende stadia van een beweging die het voor en na suggereert in een heen en weer tussen de inwendige anatomische structuur en de ruwe of gladde buitenkant. Een ruimtelijke momentopname, een setting in spanning, alsof alles plotseling gaat bewegen.

(Frans, origineel)

Didier Leemans au sujet de sa pratique artistique:

Dessiner en volume ou faire un dessin volumineux.

Depuis plusieurs années mes recherches se centralisent autour de la « Présence Humaine », sorte d’évocation du corps et de sa relation spatiale laissée dans la mémoire.

L’étude de l’anatomie m’a permis d’analyser, de décomposer, de construire tout un répertoire de signes, sorte de synopsis du corps où l’archétype corporel et son universalité se détache de la représentation d’une identité.

Le bois dans sa matérialité modulable me permet diverses possibilités d’écriture, en dessinant avec une tronçonneuse, la trace de l’outil reste comme une vibration sur la matière, tel une scarification du corps. Le torse devient alors une respiration par la mise en évidence du ventre, des côtes et du sternum qui renferment les poumons.

J’ouvre l’espace intérieur de l’arbre, le tronc devient corps, j’y agglutine différentes étapes d’un mouvement suggérant l’avant et l’après dans un va et vient entre la structure anatomique intérieur et la texture extérieure rugueuse ou lisse. Un instantané volumique, une mise en tension, en suspension, comme si tout allait bouger d’un coup.