-
Simon Debbaut-L’Ecluse (°1993, BE)
van 20/01/2023 tot 25/02/2023
Gesenkter
De wereld van Debbaut-L’Ecluse is meer archaïsch dan hedendaags, meer antiek dan postmodern, eerder eeuwig dan provisoir. De fotograaf is een tijdelijke getuige die het gefotografeerde zelf niet zal overleven. De rots, de berg, de heuvel staan er wel nog even, maar de mens? Neen, die is niet meer dan een briesje. Mensenlevens zijn kortstondig vergeleken met een geërodeerde rots of een traag groeiende boom.
De mens staat gebogen met de blik naar beneden, naar de grond, naar de aarde. Naar beneden gekeerd. Versteend. Of zoals de fotograaf het zelf beschreef: Rots, huid, arduin, vacht, schors worden herleid tot één materie. Een wereld als beeldentuin van bustes en torso’s, marmer met vlees, waar de fotograaf met zijn gebogen rug over zijn camera leunt en ons meeneemt in landschappen waar Sisyphus, Atlas, Noah, Sirenen of Icarus zich wel thuis zouden voelen.
Uit het nawoord van Stephan Vanfleteren in het boek ‘Gesenkter’, december 2021
De mens is van zo’n krom hout gemaakt dat je er niets recht van kan timmeren, schreef de Duitse filosoof Immanuel Kant. Voor de Gentse fotograaf Simon Debbaut-L’Ecluse (29) geldt dat ook voor het landschap. ‘Overal zijn imperfecties. There is always a darkness.Er is altijd een donkerte. Denk aan de angst die je kan voelen in de bergen of de bossen. Of aan je instincten die opspelen als je op een klif staat.’
Voor Debbaut vertellen landschappen veel verhalen. Met zijn oude Hasselblad trekt hij naar plekken die een stuk geschiedenis in zich dragen of die voor hem belangrijk zijn. Het waar en het waarom verraadt hij niet. ‘Ik laat dingen graag in het midden. Dat geeft me veel vrijheid. Ik fotografeer wat me boeit en wat ik mooi vind, maar ook wat me afschrikt. Ik wil een soort spanning voelbaar maken.’
Dat Debbaut eigenlijk vooral een portretfotograaf is, verklaart waarom tussen de verhalende landschappen in zijn boek ‘Gesenkter’ toch ook mensen opduiken. Puur en dus kwetsbaar. Kent hij ze al langer? Heeft hij ze op zijn trips ontmoet? Opnieuw is het mysterie te mooi om zich te laten ontrafelen.
De titel van zijn boek haalde Debbaut bij een werk van de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz: ‘Gesenkter Frauenkopf’. ‘Een mooi woord. Dat vooral. Maar het past ook bij de ingetogen mens die ik ben. En bij hoe ik fotografeer: gebogen over mijn Hasselblad.’
Ann Welter, De Tijd, dd. 02/08/2022
